Σε κοιτάζω ξανά. Τίποτα δεν μου ταιριάζει σε σένα. Σε παρατηρώ μήνες τώρα στον ίδιο συρμό, την ίδια ώρα, κάθε μέρα. Έχεις γίνει η αγαπημένη μου προσμονή. Φτάσαμε. Ξανά.

«Προσοχή στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας»

Ποιος ο συρμός και ποια η αποβάθρα; Δεν ορίζονται. Το κενό ανάμεσα: η ουσιαστική δέσμευση και οριοθέτηση. Ανάμεσα μας το κενό μεγαλώνει. Εστιάζω στο κενό. Όσο προσέχω μην πέσω στο κενό, εσύ χάνεσαι ανάμεσα στο πλήθος.

Κάθε φορά επιβεβαιώνω την ανάγκη της προσμονής. Εγκιβωτίζω την ζωώδη επιθυμία στην ορθολογιστική ανάγκη. Τοποθετώ την επιθυμία μου στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας. Η πραγματικότητα σου στέκεται στην άκρη των καθισμάτων δίπλα στην έξοδο του πρώτου βαγονιού. Η πραγματικότητα μου στέκεται στην χρυσή βέρα που κοσμεί τον παράμεσο.