Γεννήθηκα ήδη κουρασμένη γι’ αυτή την ζωή…
Φαίνεται εξάλλου!
Ψυχή και σώμα μοιράζουν μεταξύ τους την απόσταση υπομονής και κουράγιου
που γίνονται δόλωμα για τα στόματα των άγριων θηρίων της καθημερινότητας.

Ο κόσμος δεν αλλάζει, απλά οι μέρες περνούν και μας προσπερνάνε
κοιτώντας στα μάτια και αφήνοντας πίσω τη ζωή…
Ξυπνάς μια μέρα και ξαφνικά, την χάνεις!

Άργησα;
Άργησα να ξυπνήσω από το όνειρο ή μήπως από τον ξύπνιο;
Φαντάστηκα λέει, έναν δρόμο…
και καθώς περπατούσα με τα μάτια κλειστά,
έφτασα ως την άκρη του κενού!
Είπα να βγάλω φτερά, να πετάξω,
όπως τα πουλιά που δεν έχουν γκρεμό
όμως τα χέρια -ξύλα απελέκητα-
αντί να ανοίξουν, σταυρώθηκαν επάνω μου με μιας
και με οδήγησαν στον τόπο συνάντησης των χαμένων ψυχών!