ένα εύθραυστο βαμπίρ

σαν μια πορσελάνινη κούκλα 

λευκή σαν την σελήνη

ακόμη ψάχνω για διασώστη

απο τα δάκρυα που γέμισαν το δωμάτιο

και πνίγομαι λίγο λίγο κάθε μέρα

σε σκοτεινή θάλασσα θέλω να αποκοιμηθώ

χωρίς σωσίβιο ξέρω πως αυτο θα ήταν το τέλος μου

αλλα θα αφήσω την οργή μου

να με παρασύρει σαν κύμα

να ξεκουραστώ απο την ανθρωπιά μου

και να γινώ θηρίο άγριο

που ζει μονάχο στην άκρη του γκρεμού

πάνω σε πύργο δράκουλας

να στήνω καρτέρι σαν νυχτερίδα

στην αθωότητα αυτού του κόσμου

που δεν μπορεί να υπάρχει πια

που δεν μπορεί να κακοποιείται πια

αλλα μονο να λυτρώνεται πια.