Μπαίνω μέσα και γνέφοντάς μου η μπαργούμαν καταλαβαίνω ότι έχει προνοήσει. Μου ‘χει κρατήσει θέση. Προχωράω αργά και νιώθω τα βλέμματα όλων πάνω μου. Δε με πειράζει. Τους φαίνεται περίεργο βλέπεις μια γυναίκα μόνη για ποτό. Ας είναι. Οι θαμώνες τουλάχιστον γνωρίζουν, τους είναι οικεία η εικόνα μου, δεν εκπλήσσονται.

Εδώ κι απόψε λοιπόν. Στο δεύτερο σπίτι μου, στην εναλλακτική εκκλησία. Στο μέρος που μεταλαμβάνω το άγιο ουίσκι υπό τους λαϊκούς ύμνους που μιλάνε κατευθείαν στην ψυχή και την εξαγνίζουν. Στα πιο μεγάλα πένθη και στις πιο λαμπρές μέρες μου.

Όλα είναι εδώ. Πολυσυλλεκτικά και ετερόκλητα. Να μπορούμε κι εμείς οι επηρμένες ασημαντότητες να ανήκουμε κάπου. Χωρίς δεύτερες σκέψεις και σκοπιμότητες. Για να παγώσει ο χρόνος και να γλυκάνει ο πόνος.